ეკატერინე გეჯაძე, 32 წლის, თბილისი
„ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება და ტრავმა 2013 წლის 17 მაისი იყო. ზოგადად, ამ დღეს საბოლოოდ დავინახე ეკლესიის ინსტიტუტის სახე. დავინახე ის ბოროტება და სიძულვილი, რასაც ქართული მართლმადიდებლური ეკლესია ამდენი ხანი ნერგავდა ადამიანებში. რა თქმა უნდა, მანამდეც ვხედავდი ამას, მაგრამ 17 მაისის მერე მივხვდი, რომ არ უნდა გავჩუმებულიყავი და ღიად გამომეხატა ჩემი პროტესტი და მახსოვს, მეორე დღეს გამართულ სოლიდარობის აქციაზე ღიად დავაფიქსირე ჩემი კრიტიკული დამოკიდებულება, რომელსაც დღემდე ვინარჩუნებ. პროტესტის გამოხატვის განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა ერთის მხრივ იმიტომ ვიგრძენი, რომ ერთი პერიოდი მე თვითონ აქტიურად დავდიოდი ეკლესიაში. ალბათ, ბევრმა არ იცის რომ ბავშვობაში ძალიან მორწმუნე ვიყავი, ყველა რიტუალს თუ წესს ვასრულებდი და ძალიან ჩართული ვიყავი ამ ყველაფერში. დაახლოებით 13-14 წლიდან ჩემი ნებით დავიწყე და დაახლოებით 6-7 წელი აქტიურად ვაგრძელებდი ეკლესიაში სიარულს. თან ეს ის პერიოდი იყო, როცა ხალხი ნაკლებად დადიოდა ეკლესიაში და ნაკლები ცოდნები იყო ზოგადად რელიგიაზე, როგორც ინსტიტუციურ პრაქტიკაზე, ყოველ შემთხვევაში, ჩემთვის.
მიუხედავად ამ ჩემი აქტიურობისა, ყოველთვის გარკვეულ დისტანცირებას ვგრძნობდი, მაგრამ მაინც ვაგრძელებდი სიარულს, რადგან „სწორ“ ქცევად მიმაჩნდა. ამ გადმოსახედიდან ვაცნობიერებ, რომ ეკლესიურობა ერთ-ერთი ყველაზე მარტივი და ეფექტური გზაა, რომ სოციუმში მიღებული იყო, ძალაუფლების მქონე უმრავლესობის ნაწილი გახდე და თუნდაც მეორეხარისხოვნების ფონზე გარკვეული ბენეფიტებით ისარგებლო. ეს საკითხი განსაკუთრებით მძაფრად დგება ახალგაზრდა ადამიანების ცხოვრებაში, რადგან გარკვეულ ასაკში ვცდილობთ, თავი დავიმკვიდროთ და რაც შეიძლება ბევრი ადამიანისთვის გავხდეთ მისაღები.
მაშინაც ვგრძნობდი ამ ინსტიტუციის სიძულვილს განსხვავებული ადამიანების მიმართ, მაგრამ ამას ბოლომდე ვერ ვიაზრებდი. მაგალითად, როცა მოძღვარი გამოდიოდა სხვა რწმენის ადამიანების მიმართ სიძულვილის რიტორიკით, ან ქალებს გვაგრძნობინებდა, რომ ეკლესიაშიც და მის გარეთაც უპირატესი კაცი იყო, ხოლო ჩვენ – მეორეხარისხოვნები ვიყავით… ეს ყველაფერი ძალიან კარგად ჩანდა ეკლესიურ რიტუალებში, მაგალითად ზიარების, აღსარების ან სხვა რიტუალის დროს. ეს ყველაფერი ჩემშიც ილექებოდა, ეკლესიის გავლენის ქვეშ ვექცეოდი და სხვანაირი დამოკიდებულება მიჩნდებოდა არაქართველი, არამართლმადიდებელი ადამიანების მიმართ. ამ ინდოქტრინაციის შედეგი იყო ადამიანების ჯგუფებად დაყოფა და მათი „სხვებად“ აღქმა, რაც ეფუძნებოდა „სხვებთან“ მიმართებაში უპირატესობის განცდას რელიგიური, ეთნიკური, რასობრივი და სხვა ნიშნებით.
დროთა განმავლობაში პროტესტის გრძნობა ძალიან გამიმძაფრდა. ალბათ იმიტომაც, რომ ვგრძნობდი ჩემი, როგორც ინდივიდის, პიროვნების ჩამოყალიბებას, ძალიან უშლიდა ხელს. როდესაც რაღაც ჯგუფს მიაკუთვნებ თავს, რაღაცნაირად მათი წესებით იწყებ ცხოვრებას და ის გკარნახობს, როგორ იფიქრო და არჩევანის საშუალებას გართმევს. თუნდაც, ყველაზე ელემენტარული რომ ავიღო, ეკლესია გკარნახობს, როგორ უნდა ჩაიცვა, როგორც ქალმა. მაგალითად, ყოველთვის ამბობდნენ და როგორ ვიცი, დღესაც ამბობენ, რომ ქალმა კაბა უნდა ჩაიცვას ეკლესიაშიც და მის გარეთაც. ჩემთვის კაბის ჩაცმა ყოველთვის არაკომფორტული იყო და ვგრძნობდი, რომ რეალური „მე“ არ ვიყავი იმ კაბაში და თითქოს, ყალბი ადამიანი ვხდებოდი. და ჩემს თავს ვეკითხებოდი ხოლმე, ნეტა რატომ უნდათ ეკლესიაში ყალბი ადამიანები?! რატომ არ შეიძლება ინდივიდი იყო?! ეს შეგრძნებები სულ მქონდა.
რაღაც დროის მერე, რაღაცეებს უფრო დავუფიქრდი და მივხვდი, რომ ქალზე კონტროლს არა მარტო ფიზიკური გამოხატულება აქვს, არამედ კონტროლი ხდება მის სექსუალობაზეც, მის არჩევანზე. ეკლესია ამ მხრივაც იჭრება ქალის პირად ცხოვრებაში, უწესებს როდის და ვისთან უნდა ქონდეს, მაგალითად, სექსი, როდის გააჩინოს თუ არ გააჩინოს შვილი, როგორი ქალი უნდა იყოს, რომ „რისხვა“ არ დაიმსახუროს.
ჩემი აზრით, ჩემში გარდამტეხი მომენტი მაშინ დადგა, როდესაც პირველად მქონდა შეხება სხვადასხვა ეროვნების, რწმენის, რასისა თუ სექსუალური ორიენტაციის ადამიანებთან. საბედნიეროდ, ამის საშუალება მომეცა, როცა საქართველოს ფარგლებს გარეთ გავედი. ასე ვთქვათ, „შექმნილი ჰომოფობი“, განსხვავებული ადამიანების მიმართ შიშით შეპყრობილი ვიყავი და ჩამოყალიბებული მქონდა „სხვისი“ ხატი. ის, სხვა ერთი შეხედვით შენგან განსხვავებულია, შენნაირი არ არის და ამიტომ, უარესია. მაგრამ იქ, ამდენ განსხვავებულ ადამიანში ყოფნისას მივხვდი, რომ ყველანი ერთნი ვართ. იმ „სხვა“ ადამიანებსაც იგივე ტკივილები და იგივე შეგრძნებები აქვთ. ეს რომ გავიაზრე, ერთის მხრივ, შოკი იყო, შემდეგ ძალიან მრცხვენოდა იმის, რომ სხვანაირი დამოკიდებულება მქონდა ადამიანების მიმართ. ახლაც სირცხვილით მახსენდება ეს შეგრძნება, თუმცა იმასაც ვიაზრებ, როცა ადამიანს ჩარჩოში გაქცევენ და ყოველდღიურად გაწვეთებენ სხვადასხვა ნორმებსა თუ დოგმებს, შენც ძალაუნებურად გავლენის ქვეშ ექცევი, სანამ არ მოგეცემა საშუალება რომ გადააფასო ეს ნორმები… მოკლედ, ეს იყო ძალიან დიდი, გარდამტეხი მომენტი ჩემს ცხოვრებაში. ამის მერე მივხვდი, რომ დღევანდელი ეკლესია, როგორც ინსტიტუტი, დამყარებულია სიძულვილზე და შესაბამისად, სრულიად დაცლილია სულიერებისგან. ის ყოველთვის ქმნის „მტრის ხატს“, ვისაც მთელი ცხოვრება უნდა ებრძოლო. ყველაზე საშინელება კი ის არის, რომ ამას სიყვარულის სახელით აკეთებენ. ადამიანების საცემად და მოსაკლავად „ტაბურეტკებით“ გადიან ქრისტეს სიყვარულის სახელით, როდესაც ქრისტე აბსოლუტურად საწინააღმდეგოს ქადაგებდა. დღეს, ეკლესია სიყვარულის სახელით სიძულვილს ქადაგებს!“