„მარტვილში ვცხოვრობ, კანიონთან ახლოს, მშობლებთან, ძმასთან, რძალთან და ძმის ორ პატარა შვილთან ერთად. ქუთაისის აკაკი წერეთლის უნივერსიტეტი მაქვს დამთავრებული, მაგრამ ჩემი პროფესიით არასოდეს მიმუშავია. მთელი ბავშვობა აქ მაქვს გატარებული. თბილისიდან ჩამოსულ სტუმრებთან ერთად, მთელ დღეებს ბუნებაში და წყალში ვატარებდი. მდინარე ჩემი სახლის წინ არის და იქ
ანასტასია: „ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში ვწავლობ. რამდენიმე ხნის წინ შემატყობინეს, რომ ამერიკულ აკადემიას ქონდა ინიციატივა, რობოტიკით დაინტერესებული მოსწავლეები შეეკრიბა სხვადასხვა სკოლიდან და ამ გუნდს საქართველოს სახელით უნდა ეასპარეზა პირველ გლობალურ რობოტების ოლიმპიადაში, რომელიც ვაშინგტონში ჩატარდა. ასე გავიცანით ერთმანეთი
იდა ამ პლატფორმის ერთ-ერთი ავტორია. ჩვენ ვიწერთ და გიყვებით, არამხოლოდ, სხვა ქალების გამოცდილებებს, არამედ ჩვენსასაც. გვინდა უფრო ახლოს იცნობდეთ იმ ადამიანებს, ვისაც ანდობთ თქვენს სათქმელს. ბლოგი პირველად გამოქვეყნდა ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის სამხრეთ კავკასიის რეგიონული ბიუროს ვებგვერდზე: http://www.feminism-boell.org/…/chemi-cili-brazi-peministob… და facebook გვერდზე: https://www.facebook.com/50womenfromGeorgia/posts/849237825257537?pnref=story "ჩემი წილი ბრაზი ფემინისტობამდე ------------------------------------------------- ფემინისტებს ხშირად გვამუნათებენ, რომ ვართ „გაბრაზებული
დასაწყისი „პროფესიით გრაფიკოს-დიზაინერი, პარალელურად კი, სთრით არტისტი ვარ. ზოგადად, ხატვის მხრივ ეს მიმართულება ბავშვობიდან მომწონდა. პირველი შეხება სთრით არტთან მაშინ მოხდა, როცა სამხატვრო აკადემიის პირველ კურსზე ვიყავი. რაღაც კონკურსი ჩატარდა უნივერსიტეტებს შორის და იქ მივიღე მონაწილეობა. მაშინ დავიჭირე პირველად ხელში „პულვილიზატორი“. ეს პროცესი იმდენად მომეწონა, რომ
„საბა წლინახევრის იყო, როცა დიაგნოზად ცერებრალური დამბლა დაუდგინეს. თუმცა აღმოჩნდა, რომ საბოლოო ჯამში მძიმე გონებრივი ჩამორჩენა ქცევითი აშლილობებით აღმოაჩნდა. ჩემმა ქმარმა 4 თვეში მიგვატოვა, ვერ გავუძლებ ამ ბავშვის ყურებასო და წავიდა. აგერ უკვე 11 წელია მარტო ვზრდი საბას. საბას დიაგნოზის გაგების შემდეგ, დედაჩემი იტალიაში წავიდა შრომით
(თამარი ცხოვრობს ორგანიზაცია ხელი ხელს-ის მიერ შექმნილ საოჯახო ტიპის სახლში) "ტყუპები დავიბადეთ, მაგრამ ჩემი ტყუპისცალი გარდაიცვალა, დედამ სამშობიაროში დაგვტოვა და მე ჩვილ ბავშვთა სახლში ჩამაბარეს
„მე-9 კლასში ვიყავი, როდესაც ორი პარალელური კლასი გაგვაერთიანეს. მე რუსულ სკოლაში ვსწავლობდი, აქტიური მოსწავლე ვიყავი. მუდმივად კითხვებს ვსვამდი, კარგ ქულებს ვიღებდი და ძალიან კარგად ვსწვალობდი. სწორედ ამიტომ და კიდევ, ვფიქრობ, ჩემი ფიზიკური მონაცემების გამო, ბულინგის მსხვერპლი გავხდი. ისინი, ვისაც სწავლა არ უნდოდა და მასწავლებლის მოსმენა,
„2015 წლის 18 ივლისს, 22 წლის ასაკში, ჰონგ-კონგის პორტში, ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გემის ხიდურაზე პირველად ჩამოვართვი ხელი კაპიტანს, რომელმაც მითხრა „კეთილი იყოს შენი მობრძანება გემზე. მშვიდობიან ცურვას გისურვებ“ „ჩემს ოჯახში ყველა მეზღვაურია. მამაც და ძმაც. ბიძებიც. თუმცა მემედ აბაშიძის გემის დაღუპვას ჩინეთის ზღვაში, ბიძების სიცოცხლე შეეწირა.
მე მეშვიდე, ყველაზე პატარა შვილი ვარ ოჯახში. ჩემი ერთ-ერთი და 21 წლით დიდია ჩემზე. ის და დედაჩემი ერთდროულად იყვნენ ორსულად. მერე ჩემი და მიყვებოდა ხოლმე, რომ თავიდან ვბრაზდებოდი, მეც ორსულად რომ ვიყავი და დედაცო, მაგრამ დავიბადე მე და მომყვა ჩემი დის შვილი