თემები

ქეთო ნინიძე, 34 წლის, მარტვილი

„შეიძლება ცოტა არადამაჯერებლადაც ჟღერდეს, მაგრამ სოფლად ცხოვრება ყოველთვის მინდოდა. ბიჭები, რომლებიც მიყვარდებოდნენ, ან მოხეტიალეები იყვნენ, ან - რეგიონში დაბადებულები და გაზრდილები. ამას წინათ გავაცნობიერე, რომ ჩემი პროფესიული ინტერესებიც, სწორედ, ამ თემებს უტრიალებდა - რომანტიზმი ლიტერატურაში, სენტიმენტალური რომანი, ბუკოლიკური და პასტორალური პოეზია, ღვინის ჟურნალისტიკა

მანანა ბოლქვაძე, 31 წლის, ბათუმი/წალკა

„ყოველ დილით, სანამ სკოლაში გაკვეთილის ჩასატარებლად წავალ, ზღვის სანაპიროზე ვჯდები, ვაკვირდები ტალღების მოძრაობას და ვფიქრობ იმ ოცნებეზე, რომლებიც ავიხდინე და იმაზეც, რომელსაც მომავალში აუცილებლად ავისრულებ.“ „13 წლის დამნიშნეს“ „ჩვენი ოჯახი ხულოდან მეწყერის შედეგად მოხვდა წალკაში. დღე არ გავიდოდა „მაჭანკალი“ რომ არ მოსულიყო ჩვენთან სახლში, ჩემი ხელის სათხოვნელად.

ხათუნა სამნიძე, 38 წლის, ბათუმი/თბილისი

„ეს ის შემთხვევაა, როცა რაიმე კონკრეტულ გადაწყვეტილებას კი არ იღებ, არამედ ისეთი ვითარებაა, რომ ხვდები, რასაც აკეთებ, გინდა მომავალშიც აკეთო, პოლიტიკა ქვია. ვსწავლობდი გერმანიაში, უკვე იმ ეტაპზე ვიყავი, როცა ბავშვიც თან წავიყვანე (2 წლამდე ბებიასთან იზრდებოდა ბათუმში), სამსახურიც ნაპოვნი მქონდა. და ამ დროს, საქართველოში მოხდა ე.წ.

ნინო ისაკაძე, თბილისი

„ზაფხულის ერთ დღეს მარტო ვიყავი სახლში და კაკუნზე გავაღე კარი. კარებში იდგა საშუალო სიმაღლის სიმპატიური ქალი. იკითხა ლამარა თუ აქ ცხოვრობსო, ვერ ვიცანი

კამილა მამედოვა, 32 წლის, მარნეული

"დაბადება --------------- მე უფროსი და-ძმა მყავს და ნაბოლარა შვილი ვარ ოჯახში. არასოდეს მიგრძვნია, რომ არასასურველი ბავშვი ვარ ჩემი სქესის გამო, მაგრამ მამაჩემს სულ ვეუბნებოდი - შენ, ალბათ, მესამე ბიჭი გინდოდა-მეთქი და ისიც მეხუმრებოდა - არა, ვიცოდი მეოთხეც გვეყოლებოდა, მაგრამ დედამ აღარ გაგვიჩინაო. ჩემს საგვარეულოში ყველაზე პატარა ვიყავი. ამის

თამარ (ბუდე) აბრამიშვილი, თბილისი

„აქ, ახლა სადაც ვცხოვრობ კასპის სოფლის ახალქალაქიდან მოვხვდი. იქ ბავშვთა სახლში ვცხოვრობდი, სკოლაც იქ დავამთავრე და შემდეგ ტექნიკუმში ვსწავლობდი, რომლის დამთავრების შემდეგ კავშირგაბმულობაში გამანაწილეს ოპერატორად. ეს საერთო საცხოვრებელიც კავშირგაბმულობას ეკუთვნის და ამიტომ მოვხვდი აქ. თუმცა, ის ჩემი სამსახურიც დაიხურა და დავრჩი ასე

მანანა ქომეთიანი, 46 წლის, თბილისი თამარ კვიჟინაძე, 42 წლის, თბილისი…

პირველი ბავშთა ჰოსპისის მზრუნველი ქალები ---------------------------------------------------------------------- „თუ ახლა ღამით, ტყის მახლობლად, წყაროზე ანდა გზის პირას ბუჩქების თავზე მოციმციმე ციცინათელებს დაინახავთ, იცოდეთ, რომ ისინი დღემდე ეძებენ თავის მზეთუნახავს და ვერ პოულობენ“ - „სალამურას თავგადასავალი“ ------------------------------------------------------------------------ მანანა: „ბავშვთა პირველი ჰოსპისი 5 თვეა რაც გაიხსნა. ჰოსპისი ლათინური სიტყვაა და ის თავისი ორგინალური მნიშვნელობით,

ნათია ბერძენიშვილი, 36 წლის, გურჯაანი

(ნათია და მისი მეუღლე ცხოვრობენ ორგანიზაცია ხელი ხელს-ის მიერ შექმნილ საოჯახო ტიპის სახლში.) "ჩემი ბავშვობა -------------------- მე კარგად მახსოვს ჩემი მშობლებიც, და-ძმაც

თიკო კვალიაშვილი, 26 წლის, თბილისი

„საკუთარ თავს არ ვუწოდებ ცხოველთა უფლებადამცველს. ვარ ადამიანი, რომელსაც საკუთარ თავზე მეტად უყვარს ცხოველები. რომ გერქვას ცხოველთა უფლებადამცველი, ვფიქრობ, ეს დიდი პატივია და ამისთვის ბევრი უნდა გააკეთო, მე კი, ჯერ ისეთი არაფერი გამიკეთებია, რომ ამ სახელით მოხსენიებას ვიმსახურებდე. ცხოველები ბავშობიდანვე მიყვარდა. მამაჩემის სამსახურის გამო, 12 წლამდე