„ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება და ტრავმა 2013 წლის 17 მაისი იყო. ზოგადად, ამ დღეს საბოლოოდ დავინახე ეკლესიის ინსტიტუტის სახე. დავინახე ის ბოროტება და სიძულვილი, რასაც ქართული მართლმადიდებლური ეკლესია ამდენი ხანი ნერგავდა ადამიანებში. რა თქმა უნდა, მანამდეც ვხედავდი ამას, მაგრამ 17 მაისის მერე მივხვდი,
„პატარა გოგო ვიყავი, როდესაც გავთხოვდი. ჩვენ დროს ჰო ასე იყო - გაკვეთილიდან უცებ გაურკვეველ სიტუაციაში აღმოჩნდებოდი და ამას გათხოვება ერქვა. 16 წლისამ შვილი გავაჩინე. სკოლაში სწავლის პერიოდში ერთ-ერთი წარჩინებული სტუდენტი ვიყავი, სკოლის შემდეგ უნივერსიტეტში გავაგრძელე სწავლა, როდესაც ჩემმა ქმარმა ნარკოტიკი შემომთავაზა. „ერთნაირ ხასიათზე ვიქნებით, ერთნაირად
„ბავშვობიდან გამოვლინდა სიმპტომები. იყო რაღაც პერიოდი, როცა ძალიან ცუდად გავხდი. თავიდან კოჭლობა დავიწყე. ნელ-ნელა მიუარესდებოდა მდგომარეობა. მერე როგორღაც გაარკვიეს, რაშიც იყო საქმე. ხელჯოხით დავდიოდი, მაგრამ უკვე ძალიან მიჭირდა და თუ სწორად მახსოვს, 10 წლის ასაკში ჩავჯექი ეტლში. პატარა ვიყავი და რომ გავქანდი ჩემ გემოზე, პირველი
„მე გულახდილი ლაპარაკი მიყვარს
„(სალომე) იმის გამო რომ ვართ დევნილები და განვიხილებით მოწყვლად ჯგუფებად, აქ, წეროვანში ორი არასამთავრობო ორგანიზაცია მუშაობდა და სხვადასხვა პროექტებს ახორციელებდა. შეიძლება ითქვას, რომ 2009 წლის ზამთრიდან დავიწყეთ სხვადასხვა ღონისძიებებში მონაწილეობა. მე და თეონა ინგლისურში ვემზადებოდით ერთად და ის სულ იძახდა, რომ არ მესმის ხალხის, რომელიც
„არცერთ წიგნს, რომელიც ოდესმე დამიწერია, არ ჰქონია ისეთი კონკრეტული მიზეზი და მიზანი, როგორიც იმას, რომელზეც მინდა ახლა ვისაუბრო. ჩვენი წიგნი ნახატებისა და ზღაპრების ერთობლიობაა, ილუსტრაციების ავტორი - ჩემი 6 წლის შვილი, გიორგია, აუტისტური სპექტრის აშლილობით, საინტერესო ხედვით და ძალიან ლამაზი თვალებით, მისი ნახატები კი დედამისმა გააზღაპრა,
„მე 12 წელი 550-ე ქარხანაში ლაბორატორიაში ვმუშაობდი რუსთავში, ანალიზებს ვაკეთებდი. სამუშაო ძალიან საინტერესო იყო. კოლექტივიც ძალიან თბილი და საინტერესო იყო, რომ წამოვედი გული დამწყდა ძალიან, მაგრამ რომ გავთხოვდი და ბავშვი მეყოლა, ჩემი მუშაობა აღარ შეიძლებოდა. თუმცა, შვილი რომ წამოიზარდა მინდოდა დაბრუნება, მაგრამ შარი მომდეს ამდენი
„მესტიაში ვცხოვრობდით, თუმცა ჩვენთვის გამორჩეულად საყვარელი ადგილი ლაჰილი იყო, სადაც ბებიასთან და ბაბუასთან ზაფხულობით ვისვენებდით ხოლმე. ჩვენ ჩვენი სამოთხე გვქონდა. ბებია და ბაბუა ყველაფერს აკეთებდნენ ჩვენი ბედნიერებისთვის. 90-იანი წლები და გაჭირვების პერიოდი იყო, თუმცა ამის მიუხედავად, ჩვენ არაფერი გვაკლდა, ჩვენები მეურნეობას ეწეოდნენ, კარგად ვცხოვრობდით, ყველაფერი
"დღესაც ხშირად ხდება, რომ ტექსტებს სხვადასხვანაირად იღებს საზოგადოება იმის მიხედვით, ქალის დაწერილია თუ კაცის. ასეთი რამ ბევრჯერ მინახავს. ჩემი ტექსტებიც შეუფასებიათ, როგორც „ქალის დაწერილი“. მწერალ ქალებს ბრძოლა გვიწევს თვითდამკვიდრებისთვის, მაგრამ მაინც ვიტყოდი, რომ ჩვენ არასოდეს ვყოფილვართ ისეთი თამამები, როგორებიც დღეს ვართ და ქართული ლიტერატურაც არასოდეს