,,სამშობლოს და ოჯახის დატოვება არ არის ადვილი. როგორც უმრავლესობას, მეც არასაკმარისი შემოსავლის გამო მომიწია ქვეყნის დატოვება და აგერ უკვე 15 წელი შესრულდა, ემიგრანტი ვარ. თუ შეიქმნება სამუშაო ადგილები შესაბამისი ანაზღაურებით, მაშინ დაუფიქრებლად დაბრუნდება ემიგრანტების უმრავლესობა სამშობლოში. ,,ქართულმა ოცნებამ’’ ხალხის საკეთილდღეოდ ვერაფერი გააკეთა, პირიქით, ჩემზე კარგად იციან,
,,საზღვარგარეთ წავედი, რადგან საქართველოში, სამწუხაროდ, განვითარების მეტ პერსპექტივას ვეღარ ვხედავდი. პროფესიით ეკონომისტი და მათემატიკოსი ვარ. ახალი შესაძლებლობებისთვის საზღვარგარეთ წავედი სასწავლებლად, მათემატიკის მაგისტრატურა დავასრულე და შემდეგ იქვე დავიწყე მუშაობა. ქვეყანაში რადიკალური და მნიშვნელოვანი ცვლილებების გარეშე, ვფიქრობ, ემიგრანტები საქართველოში არ დაბრუნდებიან. როცა იქნება ხარისხიანი განათლების მიღების საშუალება, დასაქმების
,,ემიგრაციაში 23 წლის წინ წავედი. მიზეზი კომპლექსური იყო – ერთი მხრივ, განტვირთვა მინდოდა პირადი პრობლემებისგან, მეორე მხრივ, საქართველოში არ მქონდა პროფესიული ზრდის პერსპექტივა. საქართველოში რომ დავბრუნდე, პირველ რიგში, ადამიანის უფლებები უნდა იყოს დაცული. ჩემი შვილი ტრანსგენდერია და მე ვერასდროს ვიცხოვრებ ქვეყანაში, სადაც ჩემს შვილს შეეშინდება ყოფნა.
,,ბელგიის სამეფოში, ბრიუსელში ვარ 1998 წლიდან. როდესაც ქვეყანა დავტოვე, ჯერ კიდევ 90-იანი წლები იყო საქართველოში – უპერსპექტივობა, უშუქობა, უწყლობა… მაშინ ისეთი დრო იყო, ვიზის გაკეთება და საზღვარგარეთ წასვლაც დიდი ფუფუნება იყო. ფაქტობრივად, ბელგიაში გავიზარდე და ჩამოვყალიბდი პიროვნულად. საშუალო სკოლა საქართველოში დავამთავრე, მაგრამ უმაღლესი განათლება ბრიუსელის
,,რაც საკუთარი თავი მახსოვს, ჟურნალისტობა მინდოდა. საოცნებო პროფესიაᲨი ფეხის მოკიდების პარალელურად, დავიწყე ფიქრი იმ ქვეყნიდან გაქცევაზე, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს. როცა სწავლა დავამთავრე და მუᲨაობა დავიწყე, მივხვდი, რომ ასე დიდხანს ვერ გავᲫლებდი – მარტო მუᲨაობას ვუნდებოდი და ის ხელფასი, რომელსაც მიხდიდნენ, საერთოდ არაფერᲨი მყოფნიდა. როდესაც უცხო
,,გერმანიაში სოციალურ პედაგოგიკას ვსწავლობ. ემიგრაციაში წასვლის საბოლოო გადაწყვეტილება რამდენიმე წლის წინ მივიღე. წამოსვლის მიზეზი უკეთესი შესაძლებლობების ქვეყანაში ცხოვრება და სწავლის გაგრძელების სურვილია. სამწუხაროდ, ის რეალობა, რასაც მარტოხელა დედა საქართველოში ყოველდღიურად გადის, უდიდესი ბრძოლაა თვითგადარჩენისა და შვილის უკეთესი პირობების შექმნისთვის. მარტოხელა დედებს ძალიან გვჭირდება სახელმწიფოს მხრიდან
,,ესპანეთში რამდენიმე წლის წინ წამოვედი აკადემიური და კარიერული განვითარების მიზნით. ევროპა ჩემთვის ყოველთვის ახლობელი და საინტერესო გარემო იყო თავისი ფასეულობებით, მრავალფეროვანი კულტურით, ტრადიციებით, წესრიგით, უსაფრთხოებით, ჯანსაღი ცხოვრების წესით, გაღიმებული ადამიანებით და მულტიკულტურული გარემოთი, რაც ასე აკლია ჩვენს ქვეყანას. როგორც ემიგრანტს, კიდევ უფრო გაძლიერებული პროტესტი მაქვს იმაზე,
,,არ იყო ადვილი ამ გადაწყვეტილების მიღება. ეს იყო იძულებითი ემიგრაცია. ჩემს შვილებს სხვანაირად განათლებას და, საერთოდაც, მომავალს ვერ მივცემდი. მართალია, სამსახური მქონდა, მაგრამ იმდენად მიზერული იყო ჩემი ხელფასი, თვიდან თვემდე საკვებზეც კი არ გვყოფნიდა. აგერ უკვე 20 წელი გავიდა, რაც ემიგრაციაში ვარ. კერძოდ, იტალიაში. ამასობაში პენსიონერიც
,,ჩემი ემიგრაციაში წასვლა ჩემს მეუღლეს უკავშირდება. ვცხოვრობთ ამსტერდამში და გვყავს სამი შვილი. მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის სამი ათეული წელია, ნიდერლანდების სამეფოში ვცხოვრობ, ჩემი ბმა სამშობლოსთან გონებრივად არ შეჩერებულა. ფიზიკურად ვარ აქ, მაგრამ ჩემი გონება ჩემს სამშობლოშია და როდესაც ჩაფიქრებული ვარ, ბავშვებმა უკვე იციან, რომ მე