ყოველთვის მტკიცედ მქონდა გადაწყვეტილი: არასდროს გავხდებოდი პროკურორი და არასდროს წავიდოდი პოლიტიკაში. ბაბუას გავლენით, იურიდულზე ჩავაბარე და მასაც მოლოდინი ჰქონდა, რომ პოლიციელის ან პროკურორის კარიერას გავაგრძელედი. პროკურორი იმიტომ არ ვიქნებოდი, რომ არასდროს ვიყავი და ვარ ბრალმდებელი. მგონია, რომ ტვინის მოწყობის ამბავია, როცა ვიღაცის ამბავს ისმენ, ან იწყებ
„ძალიან გამიმართლა, მიუხედავად იმისა, რომ ტრადიციულ აზერბაიჯანულ თემში გავიზარდე და ჩემს მშობლებს არ ქონდათ უმაღლესი განათლება, დედამ და მამამ ყველაფერი გააკეთეს, რომ თავის ექვსივე შვილს უმაღლესი განათლება მიეღო. მამა შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირი იყო, სმენისა და მეტყველების შეზღუდვებით. მახსოვს, ბავშვობაში დედას მცირე ნაკვეთში მოყავდა ბოსტნეული და
„ეს ის შემთხვევაა, როცა რაიმე კონკრეტულ გადაწყვეტილებას კი არ იღებ, არამედ ისეთი ვითარებაა, რომ ხვდები, რასაც აკეთებ, გინდა მომავალშიც აკეთო, პოლიტიკა ქვია. ვსწავლობდი გერმანიაში, უკვე იმ ეტაპზე ვიყავი, როცა ბავშვიც თან წავიყვანე (2 წლამდე ბებიასთან იზრდებოდა ბათუმში), სამსახურიც ნაპოვნი მქონდა. და ამ დროს, საქართველოში მოხდა ე.წ.
„ძაღლში გაცვლილი გურული ხარო“, მაგრამ მერვე თაობაა ზუგდიდში ვცხვრობთ. სკოლა 2003 წელს დავამთავრე. მაშინ, როცა მისაღებ გამოცდებზე ისევ დიდი კორუფცია იყო. დედა მასწავლებელი მყავს, მამა ყოფილი ფეხბურთელი, რომელიც უმუშევარია და ძირითადად, სოფლის მეურნეობით არის დაკავებული, ძმა ჩემზე პატარაა. შესაბამისად, შესაძლებლობა არ მქონდა თბილისში წავსულიყავი სასწავლებლად. ამ
„2000 წლიდან ვმუშაობ მერჯევის სკოლის პედაგოდად, მაქვს 17 წლიანი სტაჟი, ვასწავლი ფიზიკა-მათემატიკას. 2014 წლის ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში მაჟორიტარ დეპუტატად ამირჩიეს. 12 კანდიდატიდან ერთადერთი ქალი ვიყავი. ჩემი გამარჯვება ბევრმა ფაქტორმა განაპირობა. უდიდესი როლი ჩემმა ოჯახმა და მისმა წარსულმა ითამაშა. ჩემი მეუღლის ბაბუა და ბებია დამსახურებული პედაგოგები იყვნენ,
„ბუნებრივი პროტესტი აკრძალვების მიმართ მუდმივად მქონდა, მაგრამ ამას სქესის გამო ჩაგვრის სახელი მოგვიანებით დავარქვი, როცა მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატი გავხდი. ჯერ კიდევ პატარაობაში ვხვდებოდი, რომ ჩემი ძმა ბევრად უფრო მომგებიან მდგომარეობაში იყო, ვიდრე მე. ბევრი ძალისხმევის შედეგად მომიწია ამერჩია ის პროფესია, რაც მინდოდა; თან მესწავლა და
„მე ჩემი თავი ყოველთვის აქტიური მახსოვს. სკოლაშიც, უნივერსიტეტშიც. საქმის კეთება ყოველთვის იყო ჩემთვის პრიორიტეტი, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, აქტიური ცხოვრება ხელს არ მიშლიდა ინტენსიურ პირად ცხოვრებაში. 2004 წელს, როცა მუშაობა დავიწყე, როგორც საჯარო მოხელემ, ზუსტად იგივე რეჟიმი მქონდა, როგორც ახლა. შესაძლოა ახლა უფრო ვჩანვარ, მაგრამ ჩემი
„ყველაზე მეტად რისი გახსენებაც არ მინდა, ჩემი პატიმრობის პერიოდია. ვფიქრობ, რომ ამაზე ბევრი ვისაუბრე და ამოვწურე ეს თემა, მაგრამ როდესაც ჩემი ისტორიის მოყოლა მიწევს, მაინც მიხდება იმ პერიოდის მოგონება. საპატიმროში რომ მოვხვდი, გარეთ სამი მცირეწლოვანი შვილი დავტოვე
„ჩვენს კულტურაში დაუოჯახებელი ქალი ორ კატეგორიად იყოფა: გაუთხოვარი და გასათხოვარი ქალები. ქალის თავისუფალი ნების მიმართ საერთოდ არ არის ტოლერანტობა. პირიქით, თუ ქალი დაუქორწინებელია გარკვეულ ასაკამდე, ის ხდება საზოგადოებისთვის საეჭვო. მე მუდმივად ვაწყდები ჩემს გარემოში შეკითხვას „ რატომ არ თხოვდები?“ ძირითადად თვლიან, რომ რადგან უკვე მივიღე