„სტუდენტი ვიყავი როცა გავთხოვდი. მე და ჩემი მეუღლე პატარები ვიყავით და არ ვიჩქარეთ ბავშვის გაჩენა. კი ვგეგმავდით, მაგრამ ისე მოხდა, რომ მაინც მოულოდნელად დავრჩი ორსულად. რთული ორსულობა მქონდა, მაღალი წნევებით. შვიდთვენახევრის ორსულს ძალიან ამიწია წნევებმა, არანაირი წამალი აღარ მიგდებდა. ექოსკოპიაზე რომ მივედი პრეეკლამპსია აჩვენა, ანუ
სცენაზე ------------------------------- „2002 წელი იყო. ჩემმა მეგობარმა ნიაზ დიასამიძეს რომ დაურეკა, მეგობარი მყავს, კარგ მუსიკას აკეთებს და იქნებ მოუსმინოთო. მეორე დღეს 33ა-ს სტუდიაში ფაქტის წინაშე დამდგარმა, ჩემი ძველი ლენინგრადის გიტარა ავიღე ხელში და დავუკარი. არც ვიცი, როგორ გავბედე. ძალიან ვღელავდი. მეორე დღესვე დამიბარეს ჩაწერაზე. იმ დღეს ნიაზმა
„საბა წლინახევრის იყო, როცა დიაგნოზად ცერებრალური დამბლა დაუდგინეს. თუმცა აღმოჩნდა, რომ საბოლოო ჯამში მძიმე გონებრივი ჩამორჩენა ქცევითი აშლილობებით აღმოაჩნდა. ჩემმა ქმარმა 4 თვეში მიგვატოვა, ვერ გავუძლებ ამ ბავშვის ყურებასო და წავიდა. აგერ უკვე 11 წელია მარტო ვზრდი საბას. საბას დიაგნოზის გაგების შემდეგ, დედაჩემი იტალიაში წავიდა შრომით
მახსოვს ის განცდა, გამთენიისას, სიღნაღის ტაძრიდან, დილის წირვისას სახლში რომ ვბრუნდებოდი, როგორი ამაყი და ქედმაღალი ვიყავი, რომ სოფელს ეძინა, მე კიდევ, “ვიშ ნაღვაწი, ნაამაგარი, სხვებისთვის მლოცველი მოვდიოდი
„ვფიქრობ, სწორედ ჩემს ოჯახში არსებულმა სტერეოტიპებმა განაპირობა ჩემი პროფესიული არჩევანი, შემესწავლა ბავშვთა ფსიქოლოგია და მებრძოლა ბავშვების უფლებებისთვის, განსაკუთრებით ბავშვობის ასაკში გადატანილი ტრავმები მაინტერესებდა, ხოლო რაც მე თვითონ გავხდი დედა, მას შემდეგ მაინტერესებს ჰუმანური და ეგზისტენციალური საკითხები აღზრდასა და განათლებაში. ჩემს სახლში ეგონათ, რომ ბავშვი რადგან პატარაა
"ეს მეც გარკვული პერიოდის შემდეგ აღმოვაჩინე - რომ არა ჩემი შვილი, ბევრ რამეს არ გავაკეთებდი ისე, როგორც გავაკეთე და სხვაგვარად გავაგრძელებდი ცხოვრებას
„არცერთ წიგნს, რომელიც ოდესმე დამიწერია, არ ჰქონია ისეთი კონკრეტული მიზეზი და მიზანი, როგორიც იმას, რომელზეც მინდა ახლა ვისაუბრო. ჩვენი წიგნი ნახატებისა და ზღაპრების ერთობლიობაა, ილუსტრაციების ავტორი - ჩემი 6 წლის შვილი, გიორგია, აუტისტური სპექტრის აშლილობით, საინტერესო ხედვით და ძალიან ლამაზი თვალებით, მისი ნახატები კი დედამისმა გააზღაპრა,
"განსაკუთრებული ბავშვი”, “არ ვიცი რა ვქნა, როგორ მოვიქცე”- ასეთი კითხვები თუ შეფასებები ბოლო დროს ძალიან ხშირად მხვდება და როგორც აუტიზმის დიაგნოზის მქონე შვილის დედას, ძალიან კარგად მესმის ის შიში და დაბნეულობა, რომელიც ლოდივით აწევთ მშობლებს და განწირულობის, გარდაუვალი იზოლაციის შეგრძნებას უღვივებს. მაგრამ, ასეთი მომენტები ჩემს
„დათა ჩემი პირველი შვილია. ახლა რვა წლისაა. მქონდა ძალიან ჩვეულებრივი და მშვიდი ცხოვრება, ვზრდიდი ჩემს შვილს წყნარად, მერე გავაჩინე მეორეც და როცა ორი თვის გახდა, იმდენად აქტიური და კონტაქტური იყო, დათას ბავშვობასთან დავიწყე შედარება და სულ ვამბობდი, რომ დათა ამ ასაკში ასეთი არ იყო. ბავშვებს