“ჩემი ამბავი მაშინ დაიწყო, როცა ერთ-ერთი ევროპული ქვეყნის საელჩოში დავიწყე მუშაობა. მალევე აღმოვაჩინე, რომ ორსულად ვიყავი და მოულოდნელი სიხარული იმაზე დარდმა შეცვალა, როგორ უნდა მოვქცეულიყავი, რადგან ჯერ კიდევ გამოსაცდელი ვადით ვიყავი დასაქმებული. ბოლოს გადავწყვიტე, რომ ტყუილის თქმას გულწრფელობა სჯობდა და ჩემს უფროსს, ელჩს ვუთხარი, რომ
ჩემი ისტორია არაა მარტივი მოსაყოლი, თუმცა, ვეცდები, მსუბუქი ფორმებით მოვიტანო თქვენამდე. დავიწყებ ღრმა ბავშვობიდან, როდესაც ჯერ კიდევ არ იყო კონფლიქტი ოსებსა და ქართველებს შორის. ვცხოვრობდით მშვიდად და ბედნიერად თბილისში, როგორც ერთ-ერთი ჩვეულებრივი, შერეული ეროვნების ოჯახი. თუმცა დადგა დრო, როდესაც დაიწყო სამწუხარო და ძალიან მძიმე შეცდომების პერიოდი
"მე მქვია თეა და უკვე 3 წელიწადია არანებაყოფლობით ვცხოვრობ ჩემს თანამგზავრთან ერთად, მას ალოპეცია ჰქვია. მართალი რომ გითხრათ უკვე შემიყვარდა კიდეც, მაგრამ ყველაფერი გაცილებით რთულად დაიწყო. თავიდან სიზმარში მეგონა თავი, როდესაც ერთ დილით თვალი გავახილე და წარბი ვეღარ დავინახე სახეზე. გამალებით ვხუჭავდი თვალებს იმის იმედით, რომ
"ქალები საქართველოდან" გთავაზობთ ჩვენი მკითხველის ბლოგს, რომელსაც მისივე თხოვნით ანონიმურობის სრული დაცვით ვაქვეყნებთ. წერილი ეხმიანება ახალგაგაზრდა მწვანე აქტივისტის - გრეტა თუნბერგის - გამოსვლას გაეროს სამიტზე და იმ გამოხმაურებებს, რაც ამ გამოსვლას მოჰყვა სოციალურ ქსელებში. "წერილის დაწერა ამ დღეებში გრეტას გამოსვლისადმი საზოგადოების შერეულმა, ზოგჯერ არაადეკვატურმა რეაქციებმა გადამაწყვეტინა.
"1999 წლის ცივი ნოემბერია
ეს ამბავი უნდა მეთქვა უამრავი გოგოს (და ბიჭის) გასაგონად, რომელიც პრივილეგიებით არ დაბადებულა, რომელიც ოცნებობს და თავდაუზოგავად შრომობს უკეთესი მომავლისათვის, მიუხედავად იმისა რომ ყველა ფეხის ნაბიჯზე დაბკოლებას აწყდება. ეს დაბკოლებები ზოგჯერ მთისხელა გვეჩვენება, მაგრამ სინამდვილეში მსხვრევადია. მეც ერთი მათგანი ვარ. ბევრი წლის წინ, სკოლაში მიმავალს ბაბუამ