სხვადასხვა ბრძოლები

ეკა ტყემალაძე, 33 წლის, თბილისი

“უკრაინაში დავიბადე, ქალაქ ოდესაში. ჩემი ბავშვობიდან რაც მახსოვს, ჩემი სახლია. იტალიურ ეზოში ვცხოვრობდი უკრაინაში, მეორე სართულზე

თაკო, 26 წლის, თბილისი

„სიტუაცია ბაღში: - რატომ ტირი?! ქალაჩუნა ხომ არ ხარ?! - უჯავრდება ბაღის მასწავლებელი ჩემ შვილს. - ქალაჩუნა არასწორი სიტყვაა და ბიჭებიც ტირიან. - ჩემი შვილის გაბრაზებული პასუხი. მე ბაღში მიბარებენ. ჩემთვის ქალთა სწავლებებისა და ფემინიზმის გაძლიერება მნიშვნელოვანი პოლიტიკური სტრატეგიაა თანასწორი უფლებების მისაღწევად, მაშინ, როცა პატრიარქალურ საზოგადოებაში ცხოვრება გვიწევს. სადაც

სალომე საღარაძე, 37 წლის, ბათუმი/თბილისი

„რეჟისორობა ყოველთვის მინდოდა. ბათუმის ხელოვნების ინსტიტუტში გაიხსნა კინოსარეჟისორო და როცა პირველად გამოაცხადეს მიღება, კულუარული ინფორმაცია გაჟღერდა - გოგონებს არ ღებულობენო. ინსტიტუტში თვლიდნენ, რომ გოგოს საქმე არ იყო კინორეჟისორობა. ერთი გოგო იყო იმ წელს თურმე, ვისაც უნდოდა ჩაბარება და ურჩიეს, რომ კინომცოდნეობაზე გადაეტანა საბუთები. მართლაც, პირველ

ნათია გოგოხია, 37 წლის, ზუგდიდი

„პროფესიით ვარ ექიმი, ქირურგი და 2 შვილის დედა. ჩემი პროფესიის არჩევის დროს ახლობლების წინააღმდეგობას გადავაწყდი. მირჩევდნენ, რომ ქირურგობა რთული საქმე იყო და ქალის ორმაგი მოვალეობა - შვილების და ოჯახის მოვლა და ეს პროფესია შეუთავსებელი იქნებოდა. თუმცა სირთულეები არასდროს მაშინებდა და რაც მაინტერესებდა, ის პროფესია ავირჩიე.

ჟუჟუნა გაბაიძე, 59 წლის, ქობულეთი

„3 თვის ორსული ვიყავი, რომ ქვრივი დავრჩი. ძალიან ახალგაზრდამ გავაჩინე ბიჭი და გავზარდე. მართალია ოჯახი მეხმარებოდა ბავშვის გაზრდაში, მაგრამ მეც ბევრს ვშრომობდი: ვმუშაობდი სასათბურე მეურნეობაში. სამუშაოს დასრულებისთანავე მივდიოდი საგზაო დეპარტამენტში და იქ გვიანობამდე ვალაგებდი 12 ოთახს. ამ შრომის შედეგად მივიღე 2-ოთახიანი ბინა ქობულეთში. რადგან დედა

ქრისტინე მაღლაკელიძე, 23 წლის, ქუთაისი

(პროფესიით იურისტია და საქართველოს სკაუტების სამუშაო ჯგუფთან ერთად მიკრო და მცირე მეწარმეების ხელშესაწყობად მუშაობს სახელმწიფო პროგრამაზე - "აწარმოე საქართველოში". ქრისტინე არის დემოკრატიისა და განათლების აქტივისტი) „გენდერული ნიშნით დისკრიმინაცია ჩვენი ყოველდღიურობისთვის იმგვარად ორგანულია, რომ საზოგადოება უთანასწორობას იღებს ბუნებრივად, თანასწორობა კი პირიქით, როგორღაც ეუცნაურებათ. აი მაგალითად, ჩემი ველოსიპედის

ლიკა ბარაბაძე, 31 წლის, თბილისი

"იმ გამოწვევებზე მინდა ვისაუბრო, რაც შვილის დაბადებისას გაჩნდა ჩემს ცხოვრებაში. ბავშვი 11 თვის ხდება და ახლახანს დავინახე გვირაბის ბოლოს სინათლე , მაგრამ ჯერ ვერ ვიტყოდი, რომ უკვე დავძლიე პრობლემები. ამ გამოწვევებიდან ერთ-ერთია საკუთარი თავის პოვნა, ანუ ვინ ვარ მე ახალ როლებში და ვინ ვარ მე,

ციცინო შენგელია, 31 წლის, ზუგდიდი

„2003-2008 წლებში ბანკში ვმუშაობდი საკრედიტო ოფიცრად. პირველად სწორედ იქ გავიაზრე, რამდენი ქალი ხდება დისკრიმინაციის მსხვერპლი სამუშაო ადგილებზე. პირველად მაშინ გავოცდი, როდესაც კონტრაქტი წავიკითხე, რომელშიც საკუთარი კაბის სიგრძე მილიმეტრებით იყო გაზომილი. გარდა ამისა, სამეგრელოში, ზუგდიდში, იმ პერიოდში 3 გოგო ვიყავით მხოლოდ ამ თანამდებობაზე და ეს საბანკო

ნატო ბარამიძე, 48 წლის, დაბა ოჩხამური, ქობულეთის მუნიციპალიტეტი

„21 წლის ვიყავი, რომ მომიტაცეს. მაშინ კომუნისტური წყობა იყო და ყველანაირი რელიგია იდევნებოდა. ოჯახებს უწევდათ ჩუმად შეენახათ თავისი სარწმუნოება ან საერთოდ არ გაკარებოდნენ ეკლესიას. მეც მოუნათლავი ვიყავი, როცა გავთხოვდი. ერთ დღეს ჩემი მამათილი შემოვიდა ჩემს ოთახში და მკითხა, რომელი სარწმუნოების მიმდევარი ვიყავი. როცა გაიგო, რომ