„ცხოველების მიმართ ჩემი დიდი სიყვარული ღრმა ბავშვობიდან იწყება. მახსოვს, როცა ვუყურებდი ფილმებს, სადაც ცხოველი იყო, მეწყებოდა შფოთვა, რომ მას რამე არ დამართოდა. ასეთი მგრძნობელობა იმითაც იყო განპირობებული, რომ ჩვენ გავიზარდეთ ისეთ კოშმარულ ქვეყანაში, სადაც ღამით დადიოდნენ და ხოცავდნენ მიუსაფარ ძაღლებს. რამდენჯერ გამიგონია ძაღლების განწირული ხმა
შუქრუთელების პროტესტის 193-ე დღე ,,ეს კომპანია – „ჯორჯიან მანგანეზი“, მარტო სახლ-კარს კი არა, ყველაფერს გვინგრევს, მათ შორის, საკარმიდამო მიწებსაც, სადაც გვაქვს ვაზი და მოგვყავს მოსავალი. ყველაფერს ანადგურებენ, რითაც ადამიანები ირჩენენ თავს სოფელში. „ვახტა“ ჰქვია, მადანს რომ გამოიღებენ და გვირაბებად რჩება სიცარიელე. პატარა, შეჭრილი გვირაბები კი არ არის,
დაშვებული შეცდომის საფასური ,,წლების წინ, იმ დროსა და სივრცეში, როცა ქალების ხმა ნაკლებად ისმოდა, მეც მომიწია დამეშვა შეცდომა და 15 წლის ასაკში შემექმნა ოჯახი, რომელიც, სამწუხაროდ, არასწორ ადგილას და განსხვავებული ღირებულებების მქონე ადამიანთან შევქმენი ისე, როგორც მაშინ ხდებოდა – მოტყუებით და მერე სახლში ვეღარ დაბრუნებით. მცდარი
მხარდაჭერის როლი ,,მე ხუთი წლიდან ვერ ვხედავ. დიაგნოზის მიხედვით, ვირუსის გამო დაზიანდა სისხლძარღვები და ამას თან დაერთო ქრონიკული ანთება. დამტკიცებული არ არის, მაგრამ საფუძვლიანი ვარაუდია, რომ ექიმების არასწორი ჩარევითაც მოხდა ეს ყველაფერი. შედეგად, ხუთი წლის ასაკში სრულად დავკარგე მხედველობა. შშმ ადამიანი როცა ჩნდება ოჯახში, მშობლები სრულიად მარტო
საქართველოდან წასვლის გადაწყვეტილება ,,საქართველოდან წასვლის გადაწყვეტილებას წინ უძღოდა გრძელხნიანი ფიქრი, წავსულიყავი თუ დავრჩენილიყავი და გამეგრძელებინა ის ყოფა, რომელიც არ მომწონდა. არ ვფიქრობდი, რომ ამ ქვეყანაში თავი ამოვწურე. თითქოს მშვენიერი ცხოვრება მქონდა, საკმაოდ მოთხოვნადი პროფესიაც მაქვს, მაგრამ მე სულ სხვა რამ მინდოდა. მინდოდა, მეტი მეცხოვრა. ამის საპასუხოდ,
მარტოხელა დედობა საქართველოში ,,4-5 წელია, შვილს მარტო ვზრდი, მაგრამ ოფიციალური სტატუსით მარტოხელა დედადაც კი არ ვითვლები. ეს იმიტომ, რომ ბავშვი მამის გვარზეა და მამა ალიმენტს იხდის. სახელმწიფო არ აღმიქვამს, რომ მარტოხელა დედა ვარ და დამატებითი საჭიროებები მაქვს. მაგალითად, ამ ქვეყანაში შეუძლებელია, რომ ბავშვის სკოლას ან ბაღს
2016 წელი, 10 იანვარი „12 წლის სალომე ამ პერიოდში გუდაურის სათხილამურო სკოლაში იყო. მასთან ერთად მისი უფროსი და უმცროსი დებიც იყვნენ. ეს არ იყო სალომეს პირველი გამოცდილება გუდაურში, ხშირად დადიოდა და, შესაბამისად, საკმაოდ კარგადაც სრიალებდა. იმ დღესაც, უსაფრთხოების ყველა სტანდარტის დაცვით, სპორტსკოლის ბავშვები გუდაურის კუდების მთაზე