სვანი ქალი ვარ და სვანეთში მაქვს ნახევარი საუკუნე გატარებული. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ მომეცა შანსი უკეთეს პირობებში, დიდ ქალაქში მეცხოვრა, ვერ დავთმე ეს მხარე. მთაზე შეყვარებული ქალი ვარ და ხასიათის სიმტკიცეც მიწყობს ხელს, ამ პირობებში ვიცხოვრო და ვიბრძოლო. კი, როგორ არ მქონია პერიოდები, როცა საკუთარ
„ბავშვობა ხაშურში გავატარე. დედა ქორეოგრაფი იყო და ანსამბლი ჰყავდა, მერე ბავშვთა ანსამბლიც ჩამოაყალიბა და მეც იქ ვცეკვავდი, მთელი რაიონი ხელისგულზე გვატარებდა, საბჭოთა კავშირის თითქმის ყველა ქვეყანა მოვიარე. 1989 წლის იანვარში, ფილარმონიის დიდ საკონცერტო დარბაზში კონკურსი ჩატარდა, რომელშიც საქართველოს მასშტაბით, 90-მდე კოლექტივი იღებდა მონაწილეობას. ჩვენც ჩავედით ამ
თეთრიწყაროში დავიბადე და სკოლაც აქვე დავამთავრე. ბავშვობიდანვე ჟურნალისტობა მინდოდა, მაგრამ შემთხვევით გოდერძი ჩოხელი წავიკითხე, რომელიც ჩემთან იმდენად ახლოს მოვიდა, რომ თვითონ ამ ადამიანითა და იმით დავინტერესდი, რამე თუ იყო მასზე გადაღებული - რეპორტაჟი, სიუჟეტი ან დოკუმენტური ფილმი. აღმოჩნდა, რომ არაფერი არსებობდა. გოდერძი მაშინ ცოცხალი იყო
"არ ვიცი, თქვენი სხვა გმირების ფონზე, რამდენად საინტერესო იქნება ჩემი ამბავი, მაგრამ ვფიქრობ, ამ ქვეყანაში სათქმელი ბევრ ქალს აქვს და მათ შორის, მეც. განსაკუთრებით, მომავალი ჯანსაღი და თავისუფალი თაობების გამო. ხშირად, ჩვენ გვაქვს დამოკიდებულება, რომ თუ რაღაც ინსპირაციული არ ხდება ადამიანის ცხოვრებაში, ის თითქოს არ არის
"ერთი დღე ილაპარაკეთ მხოლოდ სიმართლე და უკვე საღამოსკენ იქნებით უმუშევარი, მარტოსული, ყველასგან დავიწყებული და დაწყევლილი ტრავმატოლოგიურში მწოლიარე ინვალიდი…" - ჯეკ ნიკოლსონი როდესაც პატარა ვიყავი და სამყაროს ვეცნობოდი, მასწავლიდნენ, რომ ყველას მიმართ კეთილი და სამართლიანი უნდა ვყოფილიყავი. ლოურენს კოლბერგის ადამიანის მორალური განვითარების ექვსივე საფეხურით თუ ვიხელმძღვანელებთ, ვფიქრობ,
"თბილისში დავიბადე და გავიზარდე. დედისერთა, წვალებით გამზარდეს მშობლებმა. სულ ცოტა ხნის წინ დავასრულეთ ის საბანკო ვალდებულებები და კერძო სესხები, რამაც ხარისხიან განათლებაზე მომცა წვდომა. ამერიკულ სკოლაში გადამიყვანეს ბოლო კლასებში და ერთადერთი ვიყავი ჩემს სკოლაში, ვისაც მძღოლი არ ემსახურებოდა. პირველ კურსზე, როცა დედა 2 ლარს მიტოვებდა
"18 წლის ვიყავი, პირველი გაკვეთილი რომ ჩავატარე. ფილოლოგიურზე, დაუსწრებელ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი და მოულოდნელად გამოჩნდა ჩვენს სოფელში ვაკანსია: ერთბავშვიან კლასში ქართულის გაკვეთილები უნდა ჩამეტარებინა. აქედან დაიწყო ჩემი მასწავლებლობის ისტორია. თავიდან, სერიოზულად არ ვუყურებდი ამ პროფესიას, ვერ ვხედავდი საკუთარ თავს ამ სფეროში და მერე ნელ-ნელა ისე შემიყვარდა ახალგაზრდებთან
21 წლამდე, 5 წელი გავატარე ამერიკაში - ჯერ FLEX-ით წავედი, მერე სტიპენდია მომცეს და უნივერსიტეტში დავრჩი. სულ მაინტერესებდა აქტივიზმი საქართველოში და იქიდან ვაკვირდებოდი წლების განმავლობაში. ამიტომ, როგორც კი ჩამოვედი, მაშინვე აქტივიზმში ჩართვა მინდოდა, მაგრამ სამსახურის ძებნის პროცესში, NGO სექტორში აღმოვჩნდი. თავიდან ძალიან მიხაროდა და პირველი
სექტემბერში, განათლების საერთაშორისო ცენტრის სტიპენდიით, იტალიაში წავედი სამაგისტრო პროგრამაზე სასწავლებლად. ჩასვლის დღიდან იტალიურს ვსწავლობდი. ამერიკელი ჯგუფელები მყავდა, რომლებიც, ჩემგან განსხვავებით, მხოლოდ 6 თვით რჩებოდნენ რომში და ამიტომ, სულ მოგზაურობდნენ. პანდემია რომ დაიწყო, ჯერ მილანში წავიდნენ და მერე ვენეციის იმ ცნობილ ფესტივალზე, რომელიც თავიდანვე არ გააუქმეს