„„ქალის მოტაცება“ - ასე ვიცოდი 9 წლის წინ. მერე ჩავანაცვლე სიტყვებით „თავისუფლების უკანონოდ აღკვეთა“ ჯერ საკუთარ მაგალითზე, მერე უკვე უნივერსიტეტში, სამართლის ფაკულტეტზე. იქამდე არ მისწავლია, სოფელში სანამ ვცხოვრობდი მოტაცების ამბები უამრავჯერ მსმენია, ცხადია არასოდეს ჩამითვლია, რომ კარგი საქციელი იყო, მაგრამ ისიც არ ვიცოდი, რომ კანონდარღვევა და
„ფიზიკური მუშაობა არასოდეს ყოფილა ჩემთვის უცხო. დღესაც ვმუშაობ და არ ვჩერდები. ახლა თან შემოსავლების სამსახურის საბაჟო დეპარტამენტის, კარწახის საბაჟო-გამშვები პუნქტის ოფიცერი ვარ. ყველაფერი სოფლის მეურნეობით დავიწყე. მყავდა ცხვარი. რომ გავპარსეთ ეს ცხვარი, მატყლისთვის რამე ხომ უნდა გვექნა. ამიტომ ვიფიქრე, მოდი გავრეცხავ ამ მატყლს და რამეს შევკერავთქო.
„მარტვილში ვცხოვრობ, კანიონთან ახლოს, მშობლებთან, ძმასთან, რძალთან და ძმის ორ პატარა შვილთან ერთად. ქუთაისის აკაკი წერეთლის უნივერსიტეტი მაქვს დამთავრებული, მაგრამ ჩემი პროფესიით არასოდეს მიმუშავია. მთელი ბავშვობა აქ მაქვს გატარებული. თბილისიდან ჩამოსულ სტუმრებთან ერთად, მთელ დღეებს ბუნებაში და წყალში ვატარებდი. მდინარე ჩემი სახლის წინ არის და იქ
იდა ამ პლატფორმის ერთ-ერთი ავტორია. ჩვენ ვიწერთ და გიყვებით, არამხოლოდ, სხვა ქალების გამოცდილებებს, არამედ ჩვენსასაც. გვინდა უფრო ახლოს იცნობდეთ იმ ადამიანებს, ვისაც ანდობთ თქვენს სათქმელს. ბლოგი პირველად გამოქვეყნდა ჰაინრიჰ ბიოლის ფონდის სამხრეთ კავკასიის რეგიონული ბიუროს ვებგვერდზე: http://www.feminism-boell.org/…/chemi-cili-brazi-peministob… და facebook გვერდზე: https://www.facebook.com/50womenfromGeorgia/posts/849237825257537?pnref=story "ჩემი წილი ბრაზი ფემინისტობამდე ------------------------------------------------- ფემინისტებს ხშირად გვამუნათებენ, რომ ვართ „გაბრაზებული
(თამარი ცხოვრობს ორგანიზაცია ხელი ხელს-ის მიერ შექმნილ საოჯახო ტიპის სახლში) "ტყუპები დავიბადეთ, მაგრამ ჩემი ტყუპისცალი გარდაიცვალა, დედამ სამშობიაროში დაგვტოვა და მე ჩვილ ბავშვთა სახლში ჩამაბარეს
„აქ, ახლა სადაც ვცხოვრობ კასპის სოფლის ახალქალაქიდან მოვხვდი. იქ ბავშვთა სახლში ვცხოვრობდი, სკოლაც იქ დავამთავრე და შემდეგ ტექნიკუმში ვსწავლობდი, რომლის დამთავრების შემდეგ კავშირგაბმულობაში გამანაწილეს ოპერატორად. ეს საერთო საცხოვრებელიც კავშირგაბმულობას ეკუთვნის და ამიტომ მოვხვდი აქ. თუმცა, ის ჩემი სამსახურიც დაიხურა და დავრჩი ასე
„საკუთარ თავს არ ვუწოდებ ცხოველთა უფლებადამცველს. ვარ ადამიანი, რომელსაც საკუთარ თავზე მეტად უყვარს ცხოველები. რომ გერქვას ცხოველთა უფლებადამცველი, ვფიქრობ, ეს დიდი პატივია და ამისთვის ბევრი უნდა გააკეთო, მე კი, ჯერ ისეთი არაფერი გამიკეთებია, რომ ამ სახელით მოხსენიებას ვიმსახურებდე. ცხოველები ბავშობიდანვე მიყვარდა. მამაჩემის სამსახურის გამო, 12 წლამდე
„ვფიქრობ, სწორედ ჩემს ოჯახში არსებულმა სტერეოტიპებმა განაპირობა ჩემი პროფესიული არჩევანი, შემესწავლა ბავშვთა ფსიქოლოგია და მებრძოლა ბავშვების უფლებებისთვის, განსაკუთრებით ბავშვობის ასაკში გადატანილი ტრავმები მაინტერესებდა, ხოლო რაც მე თვითონ გავხდი დედა, მას შემდეგ მაინტერესებს ჰუმანური და ეგზისტენციალური საკითხები აღზრდასა და განათლებაში. ჩემს სახლში ეგონათ, რომ ბავშვი რადგან პატარაა
„ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება და ტრავმა 2013 წლის 17 მაისი იყო. ზოგადად, ამ დღეს საბოლოოდ დავინახე ეკლესიის ინსტიტუტის სახე. დავინახე ის ბოროტება და სიძულვილი, რასაც ქართული მართლმადიდებლური ეკლესია ამდენი ხანი ნერგავდა ადამიანებში. რა თქმა უნდა, მანამდეც ვხედავდი ამას, მაგრამ 17 მაისის მერე მივხვდი,