თემები

ბარბარე სულხანიშვილი – ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების თელავის განყოფილების ნამდვილი წევრი იყო (1914-1915)

ბარბარე სულხანიშვილი - ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების თელავის განყოფილების ნამდვილი წევრი იყო (1914-1915). ის სხვადასხვა საგაზეთო წერილებით იცავდა ქალთა უფლებებს და მწერალ კაცებთანაც საჯარო დისკუსიაში თამამად შედიოდა. გთავაზობთ ამონარიდს ბარბარეს ერთ-ერთი წერილიდან, რომელიც გაზეთში „ივერია“ 1893 წელს გამოქვეყნდა და რომელიც მან დაწერა „ჩიორა“-ს საპასუხოდ

ნინო თარხნიშვილი, 37 წლის, თბილისი

„რთული პროფესიაა რეპორტიორობა. მხოლოდ იმიტომ კი არა, რომ ინტელექტუალურ შესაძლებლობებსა და ცოდნას მოითხოვს, არამედ იმიტომ, რომ ქალებისგან სხვა, ხანდახან „განსაკუთრებულ“ ფიზიკურ მონაცემებსაც მოითხოვს. აი, მაგალითად, კარგია, თუ კარგად სირბილი შეგიძლია და ადვილად არ იღლები. იმიტომ, რომ კაცმა არ იცის, მასალის ასაღებად წასულს, რა პირობებში მოგიწევს

ლია უკლება, 42 წლის, ქუთაისი

"პატარაობიდან ვოცნებობდი სამხატვრო აკადემიაში ჩაბარებაზე, მაგრამ გადამაფიქრებინეს ოჯახის წევრებმა. მშობლები მეუბნებოდნენ „რად გინდა მხატვრობა“, „ მხატვრობაში რა ყრია, მასწავლებელი უნდა გამოხვიდე“ და ა.შ. თან აკადემია მაშინ ელიტარულად ითვლებოდა და იქ მოხვედრა ფუფუნება იყო. მე ამ დროს ერთი სოფლელი ბავშვი ვიყავი და დიდი შანსი არ მქონდა

მორთულა გაგიშვილი, 73 წლის, რუსთავის მოხუცთა თავშესაფარი

„საბუთებში მორთულა მქვია, მაგრამ გულოს მეძახიან

ქეთა ტვილდიანი, 15 წლის, თბილისი

„პირველად სკოლის მიმართ პროტესტი მეშვიდე კლასში გამიჩნდა, როცა სკოლამ ის კლასი დაყო ტექნიკურად და ჰუმანიტარულად, რომელთან ერთადაც პირველი კლასიდან მოვდიოდი. ახალ ბავშვებთან შეწყობა ძალიან გამიჭირდა და სწავლის რეჟიმიც ამერია. მას მერე რამდენიმე სკოლა გამოვიცვალე, იმ იმედით, რომ სადღაც მივაგნებდი იმ სიტუაციას, რომელიც მჭირდებოდა. საერთოდ ვფიქრობ, რომ

მარი კორკოტაძე, 35 წლის, თბილისი

„დათა ჩემი პირველი შვილია. ახლა რვა წლისაა. მქონდა ძალიან ჩვეულებრივი და მშვიდი ცხოვრება, ვზრდიდი ჩემს შვილს წყნარად, მერე გავაჩინე მეორეც და როცა ორი თვის გახდა, იმდენად აქტიური და კონტაქტური იყო, დათას ბავშვობასთან დავიწყე შედარება და სულ ვამბობდი, რომ დათა ამ ასაკში ასეთი არ იყო. ბავშვებს

მაგდა კალანდაძე, თბილისი

„იმის გამო, რომ ქვიარ აქტივისტი ვარ, მეტწილად თავს ამაყად და ბედნიერად ვგრძნობ, თუმცა, ხშირია შემთხვევები, როცა არანაკლები სიძლიერით განმიცდია ჩაგვრა და გარიყვა. შეიძლება, პირველი ვარიანტი უფრო დიდი დოზითაა, რაოდენობრივად რომ ავიღოთ, მაგრამ ხარისხობრივად ძალიან ძლიერია ეს ჩაგვრა და დამთრგუნველია გარიყულად ყოფნა. ვიყო ქვიარი ნიშნავს, რომ ჩემთვის

ნატალია ცერცვაძე, ექიმ-გინეკოლოგი მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი, თბილისი

„ჩემი მოღვაწეობა სამედიცინო დარგში დაიწყო მოსკოვის პირველი სამედიცინო ინსტიტუტის დამთავრებიდან მოსკოვში, სადაც გინეკოლოგური განყოფილების ხელმძღვანელი ვიყავი მოსკოვის 26-ე სამშობიარო სახლში. სამოქალაქო ომის შემდეგ, ოჯახთან ერთად საცხოვრებლად ქ. თბილისში გადმოვედი და გლდანის რაიონის ქალთა კონსულტაციის გამგედ დავინიშნე. 1970 წლიდან დღემდე ვმუშაობ ექიმ-გინეკოლოგად. ასევე, ოჯახის დაგეგმვის მიმართულებითაც. გავრცელებულია

ანამარია ბრაგვაძე, 23 წლის, თბილისი

„სტუდენტი ვარ. ვსწავლობ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტის სოციოლოგიის მიმართულებაზე და ვარ დამამთავრებელ კურსზე. სწავლის პარალელურად ვმუშაობ ბარმენად. ჯერ სულ სამი თვეა, რაც ბარმენობა დავიწყე და ორ სამსახურში ვმუშაობ, მაგრამ მანამდე ბევრგან მიმუშავია სტუდენტობის პერიოდში. ძირითადად, მომსახურების სფეროსა და არაფორმალურ სექტორში მიწევდა