ხელი -------- „ზუსტად 5 წლის წინ, 29 მაისს მეცხრე სართულიდან გადმოვვარდი. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ცოტა შანსი იყო, გადავრჩი. თუმცა, ამის გამო ჩემმა ოჯახმა ყველაფერი დაკარგა. გადავრჩი და მომეცა შანსი სიცოცხლით ისევ დავმტკბარიყავი. 3 დღე კომაში ვიყავი, ამ დროს მომკვეთეს ხელი. რა თქმა უნდა, რადგან მე გათიშული ვიყავი
„განსხვავებული ვარ თუ არა? ვერ მივხვდი ამ შეკითხვას. არ ვიცი, რას ნიშნავს იყო განსხვავებული. ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, როგორც ყველა. სიამოვნებისგან ვტირი, როცა მოცარტს ვუსმენ - ბედნიერ დროს მაგონებს, რომელიც ბათუმში გასტროლებზე გამიტარებია და მომავალსაც, სადაც კიდევ უფრო ბედნიერი ვიქნები. „ჩემი პირადი ცხოვრება“ - ასე დავარქვი დღიურს,
თამაშის დროს თვალში „შპრიცი“ შემერჭო 4 წლის ასაკში
"მუსიკალურ ოჯახში ვარ გაზრდილი და ამიტომ, მუსიკასთან ყოველთვის მჭიდრო კავშირი მქონდა. 4 წლიდან ხან ვმღეროდი, ხან ფორტეპიანოზე და დრამზე ვუკრავდი. მოკლედ, ბევრი ექსპერიმენტი მაქვს ჩატარებული და ყველა ჟანრის მუსიკა მომისინჯავს. ელექტრონული მუსიკა ადრეული ასაკიდან მიზიდავდა და მაინტერესებდა, მაგრამ მუსიკის კეთება უზბეკეთში ცხოვრებისას დავიწყე, სადაც მშობლებთან ერთად
„ბავშვობიდან მიყვარდა ბურთის თამაში. სულ აქტიური ვიყავი. მაშინ, როდესაც გოგოები ბიჭებს ეპრანჭებოდნენ, მე ბურთს ვეპრანჭებოდი. მამამ შემაყვარა სპორტი, 9 წლიდან ფეხბურთს ვთამაშობდი. ხობში, სანამ გუნდი არ იყო და შეიქმნებოდა, მამა მავარჯიშებდა. თამაში რომ დავიწყე, მეზობლებისგან იყო დამოკიდებულება, რომ „გოგოა და რას ერჩით?!“, მაგრამ არ მაინტერესებდა სხვისი
„ვფიქრობ, სწორედ ჩემს ოჯახში არსებულმა სტერეოტიპებმა განაპირობა ჩემი პროფესიული არჩევანი, შემესწავლა ბავშვთა ფსიქოლოგია და მებრძოლა ბავშვების უფლებებისთვის, განსაკუთრებით ბავშვობის ასაკში გადატანილი ტრავმები მაინტერესებდა, ხოლო რაც მე თვითონ გავხდი დედა, მას შემდეგ მაინტერესებს ჰუმანური და ეგზისტენციალური საკითხები აღზრდასა და განათლებაში. ჩემს სახლში ეგონათ, რომ ბავშვი რადგან პატარაა
"ეს მეც გარკვული პერიოდის შემდეგ აღმოვაჩინე - რომ არა ჩემი შვილი, ბევრ რამეს არ გავაკეთებდი ისე, როგორც გავაკეთე და სხვაგვარად გავაგრძელებდი ცხოვრებას
„ვარ ხელოვნებათმცოდნე, გერმანიაში ვსწავლობდი, თუმცა, როდესაც უკან დავბრუნდი, მივხვდი, რომ არავის არ სჭირდებოდა ეს აქ (იმ პერიოდში). 90-იანებში მე და ჩემმა ქმარმა გავხსენით „ჩინ-ჩინი“, ანუ პიცა სახლში მიტანის სერვისით. სახლში ვისხედით და სულ 100 ევრო გვქონდა, როდესაც ეს იდეა მომივიდა თავში. ჩემი ქმარიც ამყვა და
„ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება და ტრავმა 2013 წლის 17 მაისი იყო. ზოგადად, ამ დღეს საბოლოოდ დავინახე ეკლესიის ინსტიტუტის სახე. დავინახე ის ბოროტება და სიძულვილი, რასაც ქართული მართლმადიდებლური ეკლესია ამდენი ხანი ნერგავდა ადამიანებში. რა თქმა უნდა, მანამდეც ვხედავდი ამას, მაგრამ 17 მაისის მერე მივხვდი,