ფოტოგრაფია თავიდან უბრალოდ ჩემი ჰობი იყო, რომელსაც მოგვიანებით სერიოზულად მოვეკიდე. ძალიან მომწონს თვითონ გადაღების პროცესი. მიუხედავად იმისა რომ ვთვლი, კიდევ ბევრი მაქვს სასწავლი და აპარატიც დიდად ხელს არ მიწყობს, რადგან მოძველდა უკვე, ჩემთვის ფოტოგრაფია არის ემოციებისა და დამოკიდებულებების გამოხატვა. ზოგადად ხელოვნებაც ხომ ეგ არის, ადამიანი
სექსუალობის გააზრება ------------------------------------- ყოველთვის საკუთარ თავთან მყოფი ბავშვი ვიყავი და Playstation-ის თამაში მერჩივნა, ადამიანებთან ურთიერთობას. 16 წლამდე არანაირი ლტოლვა არ მიგრძვნია არც ბიჭების და არც გოგოების მიმართ. მიუხედავად ამისა, ხასიათს მკაფიოდ ვავლენდი და საკუთარ თავთან კომფორტულად ყოფნა დღესაც შინაგანი სამყაროს ნაწილია. კარგად მახსოვს როდის გავიაზრე საკუთარი სექსუალობა პირველად.
„სტუდენტი ვიყავი როცა გავთხოვდი. მე და ჩემი მეუღლე პატარები ვიყავით და არ ვიჩქარეთ ბავშვის გაჩენა. კი ვგეგმავდით, მაგრამ ისე მოხდა, რომ მაინც მოულოდნელად დავრჩი ორსულად. რთული ორსულობა მქონდა, მაღალი წნევებით. შვიდთვენახევრის ორსულს ძალიან ამიწია წნევებმა, არანაირი წამალი აღარ მიგდებდა. ექოსკოპიაზე რომ მივედი პრეეკლამპსია აჩვენა, ანუ
მუსიკის გზაზე „პროფესიით მუსიკოსი ვარ, თუმცა მუსიკალური განათლება არასდროს მიმიღია. მახსენდება სულ რაღაც 2-3 წელი, როცა მუსიკალურ ათწლედში დავდიოდი და ძალიან ვწვალობდი. სამაგისტრო განათლება ჟურნალისტიკასა და საჯარო ადმინისტრირებაში მაქვს მიღებული, თუმცა ამ კუთხით არასდროს მიმუშავია. მუსიკასთან მთელი ცხოვრება მაქვს შეხება, უბრალოდ არაფორმალურად. ყველა მელომანი იყო ოჯახში. მამა,
სპორტი „იმის გარდა, რომ სკოლის მოსწავლე ვარ, სპორტით ვარ დაკავებული, კერძოდ კი მეკლდეურობით. მეკლდეურობა არის ცოცვა ხელოვნურად გაკეთებულ კედელზე, რომელზეც სხვადასხვანაირი ხელმოსაჭიდებია დამაგრებული და ისინი განლაგებულია სირთულის მიხედვით. მოკლედ რომ ვთქვათ, ეს არის კლდეზე ცოცვა. ახლაც ვცოცავთ ნამდვილ კლდეებზე, მაგრამ რახან თბილისში ამის დიდი შესაძლებლობა არ
ჩემი დიაგნოზი „ 2011 წელს მკერდის ავთვისებიანი, სწრაფადპროგრესირებადი სიმსივნე, მესამე სტადიაში დამიდგინეს. მაშინ 27 წლის ვიყავი. ჩემი სამსახიობო კარიერიდან გამომდინარე, ინტენსიური გადაღებები დამეწყო. გადაღებებისთვის სხეულის რუჯით დაფერვა დამჭირდა და რამდენჯერმე ვესტუმრე სოლარიუმს. ერთ-ერთი სეანსის შემდეგ, როდესაც სახლში დავბრუნდი და კაბა გავიხადე, მკერდზე თხილისოდენა სიმაგრე შევნიშნე. ცხადია
თაგვეთი სოფელში ტყის პირას ვცხოვრობდით. ბავშვებთან დიდად დროს არ ვატარებდი და არ ვთამაშობდი, უფრო ჩემთვის, განცალკევებით ვიყავი. ვცხოვრობდი ფილმებით და წიგნებით, ჩემს სამყაროში ჩაკეტილი. 16 წლისამ დავამთავრე სკოლა, წამოვედი თბილისში და მას მერე უმეტესი ნაწილი ჩემი ცხოვრებისა თბილისში მაქვს გატარებული, თუმცა, მიუხედავად ამისა, შინაგანად ისევ ჩემს
„ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში ვსწავლობ ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე, პირველი კურსის სტუდენტი ვარ. ამასთან ერთად, ტაქსისტად ვმუშაობ „ტაქსიფაიში“. იმდენად მიჩვეულები ვართ, რომ ტაქსის მძღოლი კაცი უნდა იყოს, რომ ძალიან უკვირთ, როცა გამოძახებისას მე მივდივარ. ერთხელ ერთმა კლიენტმა ისიც კი მითხრა, გამოძახებისას სახელი „მერი“ რომ დაეწერა, ისიც კი ვიფიქრე,
რა მოხდა ქუჩაში „ზუსტად ორი წლის წინ, 2016 წლის 20 თებერვალს მოხდა ეს ამბავი. ახალი დაწყებული მქონდა სამსახური, პარალელურად ბავშვებს ვამზადებდი ინგლისურსა და მათემატიკაში, ამიტომ საღამოობით გვიან ქავთარაძიდან სოლოლაკში მიწევდა ხოლმე წასვლა, ღამე კი, დაახლოებით 12 საათისთვის დიღმის მასივში, სახლში დაბრუნება. იმ დღესაც, დიდუბის მეტროდან სახლამდე