„ბუნებრივი პროტესტი აკრძალვების მიმართ მუდმივად მქონდა, მაგრამ ამას სქესის გამო ჩაგვრის სახელი მოგვიანებით დავარქვი, როცა მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატი გავხდი. ჯერ კიდევ პატარაობაში ვხვდებოდი, რომ ჩემი ძმა ბევრად უფრო მომგებიან მდგომარეობაში იყო, ვიდრე მე. ბევრი ძალისხმევის შედეგად მომიწია ამერჩია ის პროფესია, რაც მინდოდა; თან მესწავლა და
„დედაჩემი ოჯახში პირველი შვილი იყო. ბებიას და პაპას სიყვარულზე მთელი ცხოვრება ლეგენდებს გვიყვებოდნენ, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ბებიაჩემმა გოგო რომ გააჩინა, პაპაჩემი ორი დღე არ ელაპარაკებოდა. აღმოჩნდა, რომ პაპასაც, როგორც ყველა ქართველ კაცს, პირველი შვილი ბიჭი უნდოდა. შეიძლება ამან განაპირობა, შეიძლება ზოგადად დაგროვებულმა გამოცდილებამ, მაგრამ დედა
„სკოლის ასაკიდან მიწევდა არჩევანის გაკეთება ჩემს ქცევასა და ინტერესებს შორის. სულ ასე მისვამდნენ საკითხს, როგორ შეიძლება ერთდროულად კარგად სწავლობდე და იყო ცელქი გოგო? ამ სტერეოტიპს მოგვინებით, სტუდენტობის ასაკშიც გადავაწყდი, როცა ჩემს სადოქტორო კვლევასთან ერთად გადავწყვიტე ფიტნეს სპორტსმენი გავმხდარიყავი. დიდი იმედი მაქვს მალე განვაახლებ მუშაობას ჩემ სადოქტორო
"განსაკუთრებული ბავშვი”, “არ ვიცი რა ვქნა, როგორ მოვიქცე”- ასეთი კითხვები თუ შეფასებები ბოლო დროს ძალიან ხშირად მხვდება და როგორც აუტიზმის დიაგნოზის მქონე შვილის დედას, ძალიან კარგად მესმის ის შიში და დაბნეულობა, რომელიც ლოდივით აწევთ მშობლებს და განწირულობის, გარდაუვალი იზოლაციის შეგრძნებას უღვივებს. მაგრამ, ასეთი მომენტები ჩემს
„პატარაობაში, სკოლის ასაკამდეც, ჩემი გარეგნობის გამო (ღია, გრძელი, ხვეული თმა მქონდა) ყოველთვის რეაქციები იყო ჩემზე „ვაიმე, რა საყვარელია, ბარბის თოჯინას ჰგავს
„ქალების გარემოცვაში გავიზარდე და ქალებმა აღმზარდეს. ადამიანები, რომლებიც სიმკვახიდან სიმწიფემდე სვლაში, ყველაზე დიდ გავლენას ახდენდნენ ჩემზე, ქალები იყვნენ. ყველაზე გამორჩეული ფიგურები. დედა, ბებია, დეიდა - ჩემი მეორე დედა და ჩემი პირადი მაგალითი იმისა, რომ დეიდას დედის სუნი ასდის, ქართულის მასწავლებელი, თუ თუნდაც, ფიჯეი ჰარვი თავისი
„დაახლოებით სამი წელია „პარტიზანი მებაღე“ ვარ, ჯგუფს ჩამოყალიბებიდან რამდენიმე თვეში შევუერთდი და იქიდან მოყოლებული მოძრაობის აქტიური წევრი ვარ. პირველად, ამ მოძრაობის შესახებ ვაკის პარკის მწვავე შემთხვევის დროს გავიგე. უცებ აღმოვაჩინე, რომ იყო ხალხი, ვინც მწვანე საფარს იცავდა და ხმამაღლა საუბრობდა ამაზე, პროტესტს გამოთვქვამდა. მაშინ პირველად შემოვიდა
„ჩემი ბავშვობა ცოტა რთული იყო, 15 წლის ასაკში 20 წლის ძმა დამეღუპა ავარიაში. დავრჩი ერთი სახლში. ის კი არა რომ შევეგუეთ, რომ აღარ არის ჩემი ძმა, არა გარდაცვლილთან ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. მან იმქვეყნიურში გააგრძლება ცხოვრება ჩვენთან ერთად და ჩვენ აქ. რაღაცნაირად შევეგუეთ ამ ცხოვრებას. მერე იყო
ბარბარე სულხანიშვილი - ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების თელავის განყოფილების ნამდვილი წევრი იყო (1914-1915). ის სხვადასხვა საგაზეთო წერილებით იცავდა ქალთა უფლებებს და მწერალ კაცებთანაც საჯარო დისკუსიაში თამამად შედიოდა. გთავაზობთ ამონარიდს ბარბარეს ერთ-ერთი წერილიდან, რომელიც გაზეთში „ივერია“ 1893 წელს გამოქვეყნდა და რომელიც მან დაწერა „ჩიორა“-ს საპასუხოდ